Ĉe la bordo de Alano
estis en printempa hor'
la filin' de l' muelisto
bela, kiel flor'.
Amindumis ŝin soldato;
dolĉajn vortojn diris li —
Ĉe la bordo de Alano
gaje estis ŝi.

Ĉe la bordo de Alano,
post forpaso de l' somer',
la filin' de l' muelisto
staris sen esper'.
Ĉar forestis la soldato,
malfidela estis li —
Ĉe la bordo de Alano
ĉiam ploris ŝi.

Ĉe la bordo de Alano,
en malvarma vintra hor',
al filin' de l' muelisto
ekrompiĝis kor'.
For de zorgo kaj malvarmo
per la morto paŝis ŝi;
al la bordo de Alano
ne plu venos ŝi.