Uzantaj iloj
Flanka strio
Tiu estas malnova revizio de la dokumento. Klaku sur titolon por ricevi kurantan version.
----
Enhavtabelo
Foru amo
| Origina titolo | Laisse-moi petite fille |
|---|---|
| Origina plenumo | Hugues Aufray |
| Muziko | Guy Magenta |
| Ĉeĥa teksto | Ivo Fischer |
| Kantas | Waldemar Matuška |
| Tradukis | Antono SAMAK |
Teksto
Aĝis kaj mi kaj ŝi deksesjarojn,
kun ŝi mi vagis en verda valet’.
Belas tre ŝi, do min ĝenegis jam
konfes’, kreskis ja larm’
al ŝi en dubem-okulpar’.
REF.: Foru, amo, lasu min,
lasu min en trankvil’,
larmoj ja ne tuŝas min,
kruroj vagos plu kaj pli.
Ja mi amis vin en ard’,
kion mi donus jam,
mi sen ĉasta ideal’,
min venigas la forland’.
Kaj pasis tag’ post tag’, kaj mi en vag’,
en valoj multe mi staradis jam.
Vortojn serĉadis mi, resanigitajn,
nur Di’ scias, kial,
ke min sekvas ĉiam plorad’.
REF.: Foru, amo, lasu min,
lasu min en trankvil’,
larmoj ja ne tuŝas min,
kruroj vagos plu kaj pli.
Ja mi amis vin en ard’,
kion mi donus jam,
mi sen ĉasta ideal’,
min venigas la forland’.
Mi ne scias, de kie venas en homo
tiu malkvieto, kiu tiras lin de loko al loko,
kiu ne permesas al li
kontentiĝi pri si mem,
kiel la plej multaj aliaj,
trankviliĝi, por fari devojn siajn,
kaj diri tion, kion oni atendas.
Mi simple ne povas resti
en unu loko,
ne povas, serioze, vere.
Nananana…
Larmoj ja ne tuŝas min,
kruroj vagos plu kaj pli.
Ĉeĥa teksto
Ať bylo mne i jí tak šestnáct let,
zeleným údolím sem si jí ved.
Byla krásna, to vím a já mnel strach
jak říct, když na řasách
slzu mám velkú jako hrách.
REF: Sbohem lásko nech mne jít
nech mne jít bude klid,
žádnej pláč už nespraví,
ty mí nohy toulaví.
Já tě vážne mnel moc rád,
co ti víc mužu dát,
nejsem žádnej ideál,
nech mne jít zas o dum dál.
A tak šel čas a ja se toulám dál,
v kolika údolí sem takhle stál.
Hledal slúvka co sou jak hojivej fáč,
Búh ví, co sem to zač,
že prinášim všem jenom pláč.
REF.: Sbohem lásko nech mne jít,
nech mne jít bude klid,
žádnej pláč už nespraví,
ty mí nohy toulaví.
Já tě vážne mnel moc rád,
co ti víc mužu dát,
nejsem žádnej ideál,
nech mne jít zas o dum dál.
Já nevím, kde se to v člověku bere
ten neklid, co ho tahá z místa na místo,
co ho nenechá, aby byl
sám ze sebou spokojenej,
jako väčšina ostatných,
aby se usadil, aby delal to co má,
a říkal, co se od nej čeká.
Já proste nemúžu zústat
na jedným míste,
nemúžu, opravdu, fakt.
Nananana…
Žádnej pláč už nespraví,
ty mí nohy toulaví.
