Ne scias mi, kial mi estas
malgaja en la kor';
antikva fabelo restas
por ĉiam en memor'.

Vespero jam ekmalheliĝas,
fluadas Rejn' en trankvil',
la supro de l' monto lumiĝas
en vespersuna bril'.

Belega knabino jen tronas
kun ora juvelar'.
La belan vizaĝon kronas
mirinde ora harar'.

Ŝi uzas la oran kombilon
kaj dume kantas ŝi,
sed havas strangan stilon
sorĉigan la melodi'.

Kaj sopiron egan eksentas
ŝipisto dum vetur';
rifaron li ne priatentas,
ĉar alten rigardas li nur.

Mi kredas, ke dronos do fine
ŝipistro kun boat',
kaj tion kaŭzis feine
la Loreleja kantad’.

Ne scias mi, kial subite
Malĝoj’ en la koro naksiĝis,
El tempo jam enterigita
Legendo al mi reviviĝis.

Jam malvarmetiĝas l’aero,
La Rejno mallaŭte babilas,
Per oro de l’sun en vespero
La supro de l’monto rebrilas.

Plej belan knabinon mi vidas:
En ora ornamo brilante,
Sur supro de l’monto ŝi sidas,
La harojn mistere kombante.

La oran kombilon ŝi movas
Kaj kantas tra l’pura aero,
Kaj forto miridna sin trovas
En tiu ĉi kant’ de l’vespero.

Ŝipet’ iras sur la rivero,
Ŝipisto ektremis de l’kanto,
Kaj blinda por ĉiu danĝero
Rigardas li al la kantado.

Ha, baldaŭ ŝipisto la bela
Perdiĝis sub l’akvoturnado;
Ĝin Lorelej faris kruela,
Per sia mirinda kantado.