Mi hodiaŭ vin memoras
mia kara Margareta,
mi hodiaŭ sopiregas
ho, diino de l’ inspir'!
Estas mi, Armando, kiu
vin priploras, pupo mia,
kiu piendas, kiu larmas
kun dolora emoci'.
La rompita idilio
krude rabis mian pacon
ĉar la virton de ĉi amo
ja profanis frua mort'.
Nu, hodiaŭ kiel povus
mi daŭrigi la vivadon
sen inspiro, kun ĉagreno
kun vundego en la kor'.

Kaj hodiaŭ surgenue
antaŭ via frida tombo
mi prezentis la omaĝon
kiun certe petus vi:
mi alportis la bukedon
de velkintaj kamelioj
kiun kiel amopruvon
ĝoje donis vi al mi.
Kaj metinte ĝin ĉe l’ tombo
kie trankvile vi dormas
nur larmeton, unu solan
mi elvertis ĉe la ŝton'
kaj preĝante, Margareta,
pro l’ animoj kiuj dormas
kaŝis sin en mia koro
tiu senkonsola plor'.

Origina teksto:

Margarita Gauthier

Hoy te evoco emocionado, mi divina Margarita.
Hoy te anoro en mis recuerdos, ¡oh, mi dulce inspiración!
Soy tu Armando, el que te clama, mi sedosa munequita,
El que te llora… el que reza, embargado de emoción.
El idilio que se ha roto me ha robado paz y calma.
Y la muerte ha profanado la virtud de nuestro amor.
¡Para qué quiero la vida!… si mi alma destrozada
Sufre una angustia suprema… vive este cruento dolor.

Hoy de hinojos en la tumba donde descansa tu cuerpo
He brindado el homenaje que tu alma suspiró;
He llevado el ramillete de camelias ya marchitas,
Que aquel día me ofreciste como emblema de tu amor.
Al ponerlas junto al lecho donde dormías tranquila,
Una lágrima muy tierna de mis ojos descendió
Y rezando por tu alma, mi divina Margarita,
Un sollozo entrecortado en mi pecho se anidó.

Nunca olvido aquella noche que besándome en la boca
Una camelia muy frágil de tu pecho se cayó;
La tomaste tristemente, la besaste como loca
Y entre aquellos pobres pétalos, una mancha apareció.
¡Era sangre que vertías! ¡Oh, mi pobre Margarita!
Eran signos de agonía… eran huellas de tu mal
Y te fuiste lentamente, vida mía, munequita,
Pues la Parca te llamaba con su sorna tan fatal.