.

Kiam iris mia nure deka jar',
Mi deziris esti kapitan'.
Revis mi pri l'vasto de ondanta mar',
Kaj nur al paĉjo mi rakontis pri la plan'.

/: Kredas mi - al real' gvidas revo, -
Li parolis kun ridet'. :/

Studis mi navigon ĝis matena fru'-
Baldaŭ estos lasta ekzamen'.
Kapo nebuliĝis - kion fari plu?
Sed kuraĝigis min amiko kun kompren':

/: Kredas mi - al real' gvidas revo, -
Li parolis kun ridet'. :/

Plej gravas, ke ne manku la obstin',
Rememoru la proverbon: “Kiu volas - tiu povas!”, do,
Kaj vin favoros ĉiam la destin'.
Jes, vi nur konfidu min!

Furiozis duan tagon ocean'.
Ŝajnis, ŝipo trafis al infer'.
Sed trankvila devas esti kapitan',
Kaj rememoris mi la paĉjon sur lá ter'.

/: Kredas mi - al real' gvidas revo, -
Li parolis kun ridet'. :/

Plej gravas, ke ne manku la obstin'.
Renemoru la proverbon: “Kiu volas - tiu povas!”, do,
Kaj vin favoros ĉiam la destin'.
Jes, vi nur konfidu min!

Pasis tempo, flugis jara procesi',
Iĝis mi sentima lup' de l'mar'.
Transdonante mian sperton kun la sci',
Mi nun instruas al la juna maristar':

/: Kredu vi - al real' gridas revo,
Nur aspiru kun obstin'! :/

Kaj venkos vi!
Jen tuta histori'.