====== Ŝi fermis la palpebrojn ======

^Teksto | Alfredo Le PERA |
^Muziko | Carlos GARDEL |


===== Teksto =====
{{ youtube>fq0lOJvijkI}}

Sxi fermis la palpebrojn, la mondo dauxre turnas
kaj sxiaj belaj lipoj min ne plu kisas jam;
silentigxis la ehxoj de sxia rid' sonplena,
kruelas cxi silento kaj skurgxas la senam'.
Memoras mi l’ piecon de sxiaj mildaj manoj
donintaj al kor' mia karesojn de bonec'.
kaj plena de doloro pri sxi mi alvokante
rimarkas mi ke larmoj ne povas flui plu
kaj mi ne konsoligxas ecx plorante nun.

//Refreno://
>Jam vian flugon haltigis frua morto;
Ho, kia sxerco de la ridema sorto!
Kvankam espere mi fidis pri l’ estonto
nun mi suferas dolorajn korvundojn.'
Certe hodiaux alvenos la fremduloj
por, nur devige, mildigi cxi doloron.
cxio mensogas, mensogas tiuj ploroj
nun vi solecas, ho mia kor'!

Samkiel cxasaj hundoj perfide la malgxojoj
celante sxian amon postkuris haste sxin
kaj kasxita en l’ akvo de tia rigardado
la morto kiu gvatis obstine sercxis sxin.
Sed vane mi subtenis tutfebre la esperon:
enigis en la karnon ungegojn la perfid'.
Kaj dume sur la stratoj kun krioj frenezegaj
la karnaval' de l’ mondo gxojadis kaj ridegis
mokeme sxin forportis baldaux la destin'.

//Refreno//

===== Teksto 2 =====

Origina titolo:

*Sus ojos se cerraron**

Sus ojos se cerraron…
y el mundo sigue andando,
su boca que era mía
ya no me besa más,
se apagaron los ecos
de su reír sonoro
y es cruel este silencio
que me hace tanto mal.
Fue mía la piadosa
dulzura de sus manos
que dieron a mis penas
caricias de bondad,
y ahora que la evoco
hundido en mi quebranto,
las lágrimas pensadas
se niegan a brotar,
y no tengo el consuelo
de poder llorar.

>¡Porqué sus alas tan cruel quemó la vida!
¡porqué esta mueca siniestra de la suerte!
Quise abrigarla y más pudo la muerte,
¡Cómo me duele y se ahonda mi herida!
Yo sé que ahora vendrán caras extranas
con su limosna de alivio a mi tormento.
Todo es mentira, mentira es el lamento.
!Hoy está solo mi corazón!

Como perros de presa
las penas traicioneras
celando mi carino
galopaban detrás,
y escondida en las aguas
de su mirada buena
la suerte agazapada
marcaba su compás.
En vano yo alentaba
febril una esperanza.
Clavó en i carne viva
sus garras el dolor;
y mientras en las calles
en loca algarabía
el carnaval del mundo
gozaba y se reía,
burlándose el destino
me robó su amor.


{{tag>kanto litero_sx argentina filmo}}