Ne scias mi, kial mi estas
malgaja en la kor';
antikva fabelo restas
por ĉiam en memor'.

Vespero jam ekmalheliĝas,
fluadas Rejn' en trankvil',
la supro de l' monto lumiĝas
en vespersuna bril'.

Belega knabino jen tronas
kun ora juvelar'.
La belan vizaĝon kronas
mirinde ora harar'.

Ŝi uzas la oran kombilon
kaj dume kantas ŝi,
sed havas strangan stilon
sorĉigan la melodi'.

Kaj sopiron egan eksentas
ŝipisto dum vetur';
rifaron li ne priatentas,
ĉar alten rigardas li nur.

Mi kredas, ke dronos do fine
ŝipistro kun boat',
kaj tion kaŭzis feine
la Loreleja kantad’.