El post bordo de insulo
al torento de ŝanel'
vice ŝipoj mikskoloraj
glitas en matena hel' .

Sur antaŭa ŝipo sidas
kun princino l' ataman'
de l' pasi' kaj vin' ebria
kaptas ŝin per forta man' .

Kaj post ili laŭtas mokoj:
“Pro virin' li lasis nin,
kun virin” pasigis nokton,
mem fariĝis li virin' .“

Tiujn mokojn kaj riproĉojn
aŭdas Razin, kaj jen li
per potenca mano prenas
la princinon je l' tali' .

Kunŝoviĝis nigraj brovoj,
streĉe spiras ataman' ,
brilas fulmoj de kolero
en okuloj de Stjepan' .

“Mi nenion ja domaĝas,
eĉ la kapon, por konkord' !”

- tondras la potenca voĉo
de la bordo al la bord' .

La princin' mallevis kapon,
kaj kun la konfuza sent'
de Stjepan ebriajn vortojn
ŝi aŭskultas en silent' .

“Volga, Volga, patrino kara,
Volgo - ĝoj' por rusa kor' ,
jen donacon de l' kozako
havos vi, kiel memor' .

Por ke inter kamaradoj
ne ekĝermu la malpac' ,
Volga, Volga, jen akceptu
belulinon kiel donac' !”

La princinon alte levas
li indigna, en koler' ,
el la ŝipo ŝin forĵetas
en la ondojn de l' river .

“Kial ĉiuj eksilentis?
Filka, dancu, anatem' !
Kantu, fratoj, bravan kanton
ni anstataŭ rekviem' !”

En la mezon de rivero
preter kruta promontor' ,
glitas ŝipoj mikskoloraj
en radioj de l' aŭror'.

Fonto: Kantoj de dekkvin sovetaj respublikoj, 1966

Volga, Volga!

De malantaŭ la insulo
Sur la ondoj de l'river'
Iras ŝipoj multkoloraj,
Flirtas flagoj en aer'.
Sur la antaŭa Stenka Razin;
Festas la edziĝon li
Al princino el Persujo
En varmega amebri'.

Sed la viroj murmuregas:
“Tute li forgesis nin.
Nin virino anstataŭos.
Li fariĝis mem virin'.”
Tiun mokon aŭdas Stenka,
La terura ataman'.
Ĉirkaŭbrakas la persinon
Li per sia forta man'.

Li la nigrajn brovojn sulkas
Fulmotondro estas li.
En okuloj liaj estas
Nun videbla sangebri'.
“Nu fordonu, mi trezoron,
La plej belan de l'ataman'!”
Sonas lia tondrovoĉo
Trans la onodjn al la strand'.

La princino mortpaliĝas
(Timo estas en l'okul')
Kaj silente aŭdas jenajn
Vortojn de la terurul':
“Volga, Volga, patrineto!
Volga, via estu ŝi!
Ne antaŭe Don-kozakoj
Donis tian-ĉi al vi!

Inter liberuloj estu
— Volga, Volga, patrinet' —
Nek malpaco, nek batalo!
Tial — jen la virinet'!”
Kaj li ĵetas la persinon
(La plej karan sur la ter')
En la bluan profundaĵon,
Kaj ŝin glutas la river'.

“Nun agordu balalajkon!
Ludi, danci volas ni!
Estu gajaj, kamaradoj
Je la belmemoro pri ŝi!”
Jen dum kanto, danco, ludo
Sur la ondoj de l'river'
Iras ŝipoj multkoloraj,
Flirtas flagoj en aer'.