Ne estas fraŭlineto
kun pala vizaĝet’
sed knabineto sana
el paca vilaĝet’;
ŝi estas kvazaŭ floro —
floranta gerani’:
karulineto mia,
la bela Ameli’.

Ni promenadas kune
dimanĉe post la mes’…
mi iras kun ŝi danci
en festo de kermes’…
kaj la aliaj knaboj
rigardas kun envi’
al mi: amat’ feliĉa
de l’ĉarma Ameli’.

Kaj la sekvantan jaron,
je la grandfesta fin’,
la vilaĝpastro igos
nin edzo kaj edzin’…
en la malgranda farmo
feliĉe vivos ni:
infanojn al mi multajn
donacos Ameli’.