Uzantaj iloj
Flanka strio
Himno Hungara (Kölcsey - Erkel)
| Muziko | Ferenc ERKEL |
|---|---|
| Teksto | Ferenc KÖLCSEY |
| E-teksto | Kálmán Kalocsay |
| MIDI | himno_hungara.mid |
Kölcsey Ferenc: Himno
La hungaron benu, Di',
per gajec', per spikoj,
ŝirman brakon tenu, Di',
kontraŭ malamikoj.
Nin delonge ŝiras sort',
donu gajan jaron,
por Pasint' kaj por Estont'
punis vi l' hungaron.
La praulojn portis vi
al Karpatoj gvide,
belan hejmon tie ĉi
donis vi konfide.
Kie Tisza kaj Danub'
fluas kun muĝado,
floris la heroa trup':
gento de Arpado.
Per vi riĉe tra l' Eben'
ondis orspikaro,
ĉe Tokaj per via ben'
gutis la nektaro.
Ofte de l' sovaĝa turk'
prenis ni trofeon,
ĝemis Vien', fiera urb',
Matias-armeon.
Sed ni pekis. Ĝermis en
vi koler' kaj dubo,
kaj vi fulmojn ĵetis, jen,
el tondranta nubo.
Ĵetis vi kun sibla flug'
sagojn de tataroj,
poste ni sub turka jug'
ĝemis dum centjaroj.
Ho, tre ofte en ĉi land'
super niaj ostoj
sonis turka vento-kant',
flirtis ĉevalvostoj.
Ofte vin, patruj'! la id'
vundis per armiloj,
iĝis vi pro fil-perfid'
la cindruj' de 1' filoj.
Kaŝis sin la rifuĝant',
grote glav' lin trafis,
kuris, kaj en hejma land'
hejmon li ne havis.
Sekvis lin tra val' kaj mont'
dub', ĉagren', amaro,
ĉe l' piedoj sanga ond',
supre fajromaro.
Fortikaĵo? Nun ruin'.
Flirtis ĝojhumoro?
Jen, nun anstataŭas ĝin
lamentad', stertoro.
Ho, liber' ne ĝermis el
sangverŝita tero,
falas arda larmo de l'
prema mallibero.
Ho, kompaton havu, Di',
inter ĉi pereoj,
ho, hungaron savu, Di',
el la mar' de l' veoj!
Nin delonge ŝiras sort',
donu gajan jaron,
por Pasint' kaj por Estont'
punis vi l' hungaron.
Kölcsey Ferenc: Himnusz
Isten, áldd meg a magyart,
Jó kedvvel, bõséggel,
Nyújts feléje védõ kart,
Ha küzd ellenséggel;
Bal sors akit régen tép,
Hozz rá víg esztendõt,
Megbûnhõdte már e nép
A múltat s jövendõt!
Õseinket felhozád
Kárpát szent bércére,
Általad nyert szép hazát
Bendegúznak vére.
S merre zúgnak habjai
Tiszának, Dunának,
Árpád hõs magzatjai
Felvirágozának.
Értünk Kunság mezein
Ért kalászt lengettél,
Tokaj szõlõvesszein
Nektárt csepegtettél.
Zászlónk gyakran plántálád
Vad török sáncára,
S nyögte Mátyás bús hadát
Bécsnek büszke vára.
Hajh, de bûneink miatt
Gyúlt harag kebledben,
S elsújtád villamidat
Dörgõ fellegedben,
Most rabló mongol nyilát
Zúgattad felettünk,
Majd töröktõl rabigát
Vállainkra vettünk.
Hányszor zengett ajkain
Ozmán vad népének
Vert hadunk csonthalmain
Gyõzedelmi ének!
Hányszor támadt tenfiad
Szép hazám, kebledre,
S lettél magzatod miatt
Magzatod hamvvedre!
Bújt az üldözött s felé
Kard nyúl barlangjában,
Szerte nézett, s nem lelé
Honját a hazában,
Bércre hág, és völgybe száll,
Bú s kétség mellette,
Vérözön lábainál,
S lángtenger felette.
Vár állott, most kõhalom;
Kedv s öröm röpkedtek,
Halálhörgés, siralom
Zajlik már helyettek.
S ah, szabadság nem virúl
A holtnak vérébõl,
Kínzó rabság könnye hull
Árvák hõ szemébõl!
Szánd meg, isten, a magyart
Kit vészek hányának,
Nyújts feléje védõ kart
Tengerén kínjának.
Bal sors akit régen tép,
Hozz rá víg esztendõt,
Megbûnhõdte már e nép
A múltat s jövendõt!
