Oni serĉas plena de esperoj
tiun vojon kiun revoj
promesadis al deziro…
Oni konas akran strebon, tamen
oni strebas kaj sangverŝas
kun obstino kaj kun fido…
Oni klopodegas doni amon
sin trenante sur la voj'
kaj komprenas post la suferad'
ke jam oni restas sen la kor'…
Punoprezo kiun oni donas
pro la kiso kiu mankas
aŭ pro am' trompinta nin…
tre laca pro la am' kaj pro la plor'
pri amperfid'.

Refreno:

Se mi rehavus koron nur…
se mi rehavus ĝin;
se kiel tiam povus mi
sen timo ami vin,
estas eble ke l’ pupilojn
kiuj montras vian amon
fermus mi per multaj kisoj
ne pensante ĉu mensogis
ili kiel la aliaj
kiuj detruegis min.
Se mi rehavus koron nur…
se mi rehavus ĝin,
se mi viŝus tute ŝin
kaj mi nun povus vin ekami
fortigus min la iluzi'
nur por forgesi ŝin.

Tamen Dio vin al mi alportis
sen pripensi ke malfruas
kaj ne scios mi vin ami.
Lasu min priplori kaj suferi
en la koro la torturon
vidi mian propran morton.
Tiel pura nur vi eble savus
mian fidon per la am',
Oni estas sola en dolor',
oni estas blinda dum malĝoj'.
Sed kruela frid' turmentas multe,
multe pli ol la malamo,
frida tombo de la am'
forpelis iluzion tutan jam
el mia kor'.

Refreno

Origina teksto:

Uno

Uno busca lleno de esperanzas
el camino que los suenos
prometieron a sus ansias.
Sabe que la lucha es cruel
y es mucha pero lucha y se desangra
por la fe que lo empecina…
Uno va arrastrándose entre espinas
y en su afán de dar su amor,
sufre y se destroza hasta entender
que uno se ha quedao sin corazón…
Precio de castigo que uno entrega
por un beso que no llega
a un amor que lo enganó…
¡Vacío ya de amar y de llorar
tanta traición!

Si yo tuviera el corazón…
(El corazón que di…)
Si yo pudiera como ayer
querer sin presentir…
Es posible que a tus ojos
que me gritan tu carino
los cerrara con mis besos…
Sin pensar que eran como esos
otros ojos, los perversos,
los que hundieron mi vivir.
Si yo tuviera el corazón…
(El mismo que perdí…)
Si olvidara a la que ayer
lo destrozó y… pudiera amarte..
me abrazaría a tu ilusión
para llorar tu amor…

Pero, Dios te trajo a mi destino
sin pensar que ya es muy tarde
y no sabré cómo quererte…
Déjame que llore
como aquel sufre en vida
la tortura de llorar su propia muerte…
Pura como sos, habrías salvado
mi esperanza con tu amor…
Uno está tan solo en su dolor…
Uno está tan ciego en su penar….
Pero un frío cruel
que es peor que el odio
— punto muerto de las almas,
tumba horrenda de mi amor —
maldijo para siempre y me robó…
toda ilusión…