Ĉe la supra vilaĝfino loĝas ĉarma Katarino;
/:nigra okulpar’, korvonigra la harar’,
estu mia amatin’, ho, ĉarmega Katarino.:/

Kaj fariĝis Katarino mia kara amatino;
/:mond’ envias min, ke mi povas kisi ŝin
kaj edziĝos baldaŭ al la ĉarmega Katarino.:/

Do nun estas Katarino mia ĉarma junedzino;
/:nigra okulpar’, korvonigra la harar’,
plenumiĝis la sopir’: mia estas Katarino.:/

Mian amon mi nun pentas, ĉar min Katarin’ turmentas.
/: Mia junedzin’ estas vera diablin’
kaj amare ploras mi pro la ĉarma Katarino. :/