Himno de KEU (Kipra Esperanto-Unio), libere utiligebla de kiu ajn.

En urbo de Pollando

junulo havis revon:

per simpla lingvo komuna

unuigi l' planedon.

Ĉar jam en tiu epoko

estis ĥaos', babelo;

milito, morto regadis

sen ia interkompreno…

Kuracisto en la viv',

li ja eldediĉis sin

al la sano de homar' malama.

Libereco, esper',

paco, amo, egalec',

lia recepto por mondo pli sana.

Kiam naskiĝis tiu pontolingvo

li pripensis enkore la jenon:

Esperanto, tiu estu via nomo,

flugu, mi petas, tui kunigu la mondon.

Plej malproksimen, plej alten vi iru,

Min ne plu atendu, min ne prizorgu…

Unuopa voĉ' kio estas

krom ondo sur la maro

kiu ĝin karesas sed jam ne plu estas…

Ideoj tamen restas,

estigas oceanon,

en kiu pereas eĉ plej forta uragano…

De jarcent' al jarcent'

kaj en ĉiu kontinent'

homoj kredis per ĝi je la paco…

Je ĝi kredu vi mem

se vi sentas, ke tiu

esperlingvo estas iu dia donaco…

El la revo de unu viro

jen aperis nia espero plej granda.

Esperanton bezonas la mondo

por repaciĝi, por iu nova paĝo,

por forigi la vorton “malamo”

el la vortaro de ajna homo de la tero…