Malfermu, Katinka, fenestron al mi,
ĉar nun mi arion orkestras.
Printempo karesis la korpon al vi,
nun frande manĝinda vi estas.
Kanzonon ni kantu sen stulta moroz',
kaj poste ni iros al dolĉa ripoz'.
Malfermu, Katinka, fenestron al mi,
la tirharmoniko orkestras.

Ĉe nia unua renkont' en la viv'
en “Korno” mi ĝuis glaseton;
mi ĝojis pro mia benata soif'
kaj frandis la glutoripeton.
Envenis jen vi kun ridinda stultul',
lin tuj mi forbatis, vin kisis kun brul';
sed poste vi rabis, kun ĉarma edif',
de mi mian solan glaseton.

Sed tia perdeto ne gravas, se nur
amuzas sin mia knabino.
Se mankas fluaĵo por gorĝa tinktur,
mi ludas kun arta rutino;
resonas la kortoj pro kantofanfar',
pluvadas moneroj por nova nektar',
por tondra festen' kun ada freneza plezur'
al Søren kaj lia knabino.

Rubiĝis la ŝuoj pro vin tra vagad' ,
printempo konsolon proponas;
elstaru la ungoj, ĉagrenu klimat',
al vi mian riĉon mi donas.
Kantante alsorĉas mi oron por vi,
tuj kiam vi tion ordonas al mi.
Mi kredas fidela vin, - kaj ĉe kisad'
mi jam vin varmega ja konas.

Nun fermu, Katinka, la lukon al vi,
kaj ŝparu nun plian investon.
Beligu la ĉambron dum unu-du-tri,
kaj mi inaŭguros la feston.
En via liteto kun mia kanzon'
ni festos denove printempon sen mon'.
Nun fermu, Katinka, l' okulojn, ĉar mi
- ĉar Søren engrimpas la neston.

Katinka, Katinka, luk vinduet op

Katinka, Katinka luk vinduet op
nu vil jeg spendere en vise.
Et forår har kærtegnet pigernes krop,
og nu er du li ´ til at spise.
Men først skal vi ha ´ os en sang eller to,
og så skal Katinka og Søren til ro.
Katinka, Katinka luk vinduet op,
og hør min harmonikavise

Jeg mindes den aften jeg mødte dig først.
Jeg sad i “Cap Horn” med en bajer.
Jeg var sgu´ så glad for mig selv og min tørst,
og Brøndums de små akkelejer.
Men så kom du ind med et kedeligt drys,
og han fik en skalle og du fik et kys,
og så ja og så blev du et med min tørst,
og noled min eneste bajer.

Men skidt med en bajer, blot pigen er glad,
for janterne de skal jo trille,
og hvergang vi savner lidt flydende mad,
har jeg mit talent for at spille.
Så gi´r jeg sang i en gjaldende gård,
mens slanter og sølvtøj i stenbroen slår.
Så slår vi til Søren til Søren bli´r flad,
ja så ska´ vi søreme ha´ gilde.

En vinter sled sålen af strømper og sko,
men foråret lapper det hele
Lad tæerne toppes og træerne gro,
med dig vil min rigdom jeg dele.
Nu genlyder Søby af sang og af spil.
Jeg presser citronen, så tit du det vil.
Jeg ved du er varm og jeg tror du er tro,
og så´er det en smal sag at dele.

Katinka, Katinka smæk vinduet i,
og spar dine små bommelommer.
Gør stuen lidt pæ mens jeg tæller til ti,
og ærbart ad gangdøren kommer.
Du gi´r mig din seng og jeg gi´r dig min sang,
så fejrer vi foråret endnu en gang.
Katinka Katinka luk øjnene i.
For nu er det Søren der kommer.