Takt', Takt', marŝ' en takto,
Jen duono de l’barakto.
Ĝi la multajn kune ligas,
Ĝi timulojn kuraĝigas,
Ĝi forigas tuj inerton,
Kaj al cel', fiksita ĝoje,
Donas ĝi viglecon, certon,
Ja eĉ pii ol dudekfoje.

Takt', takt', marŝ' en takto,
Jen duono de l’ barakto.
Se kelkcentoj takte irus,
Eĉ neniuj tial mirus,
Se ni takte marŝus mile,
Certe iu nin atentus,
Marŝus takte ni centmile,
Tiun muĝon ĉiuj sentus.

Takt', takt', marŝ' en takto,
Jen duono de l’barakto,
Do en tuta mond' ni penu,
Ke ni ĉiuj takton tenu,
Se ni takte marŝas tiel,
De la sudo ĝis la nordo,
Tiam korektiĝas iel,
Kio estas nun malordo.