El revuo Monataj Informoj/Silkeborg Esperantoforening N-ro 1, 6-a jarkolekto, januaro 1949.

Atingas la nubojn fidelo de vi
kaj al la ĉiel' via graco,
jen justa gard' via mano, ho Di­'
por hom' en kaban' aŭ palaco.

Ĉiela profund' via amo, ho Di' ,
kaj saĝo de vi kiel maro.
Vi aŭdas ĉiam por savo de ni
suspiron de l'kreitaĵaro.

Trezoro al ni via graco, ho Di',
vi restas en hejm' de homfilo;
ni en malhel' fides amon de vi,
nin kaŝas sub ĝia flugilo.

Viviĝas en vi malsatulo sur mont' ,
tremantan kolombon vi savas;
en vi sin trovas l'eterna vivfont',
en vi nian lumon ni havas.

Til Himlene rækker din Miskundhed, Gud!

Til Himlene rækker din Miskundhed, Gud!
Din Trofasthed naaer dine Skyer;
Din Retfærdshaand over Bjergene ud
Er strakt over Dale og Byer.

Som Himlenes Favn er din Kjærlighed, Gud!
Som Havenes Dyb dine Domme.
Til Frelsen fører Du Sjælene ud,
Vil Skabningens Suk ihukomme.

Hvor dyrebar er dog din Miskundhed, Gud!
Hvor Menneskebørnene bygge!
I Mulm er Kjærlighedsvingen bredt ud —
Vi skjule os under dens Skygge.

Du qvæger i Ørken den tørstende Sjæl —
Du bjerger den bævende Due —
Hos Dig er Livets det evige Væld,
Og Lys i dit Lys skal vi skue.