Birdo nun kantas en fora arbaro,
ie en supro plej alta.
Oldan baladon ĝi flutas imite,
jen ĝia temo kontralta:
“Flugu por kapto al plej bela ino!

Sed, amikino, kial la lipojn
pala vi tiel kunpremas?
Via rigardo tuŝas la herbon
nerespondante vi ĝemas.

Kantas la birdo arbare,
ĉar ĝi liberon vidas.
Mutas la ino amata,
ĉar ŝi en kaĝo sidas.

Kantas la birdo arbare,
ke ĝian amon ni konu.
Mutas la ina amata,
ĉar ŝia amo dronu.

Bird' plej libera riskas la kaĝon
- birdokaptistoj minacas.
Kaĝon plej firman povas Fortuno
rompi, se mem vi aŭdacas!

Birdo kantadas la oldan baladon
en la arbaro malhela.
Bone mi lernis, sed tamen ŝanĝetis
laŭ idealo pli bela:
“Flugu el kaĝo, la plej bela ino!”

En fugl synger

Der synger en fugl i skoven fjernt,
etsteds i den højeste krone;
en gammel sang den kvidrer på.
Gud ved, hvor den fandt dens tone!
“Måtte jeg en med de allervæneste fange!

Veninde, hvi er det læbepar
sa blegt tilsammen presset?
Du tier og svarer kun med et suk,
og blikket slæber i græsset.

Derfor synger den småfugl,
for den er rank og fri;
og derfor tier min elskte,
for buret sidder hun i.

Derfor synger den lille småfugl,
dens elskov alle må kende;
og derfor tier min hjertenskær,
at hendes må skjult forbrænde.

Den frieste fugl kan komme i bur
- fuglefængre er listige! -
Det stærkeste bur kan sprænges en dag
- lykken hjælper den dristige! -

Der synger en fugl sin gamle sang
etsteds i den dunkle skov;
tonen haver jeg lært den af
og ændret efter behov:
“Måtte jeg fri den allervæneste fange!”