Bonvenon, alaŭdet'!
neniu tonbuked'
pli dolĉe sonas, harmonie puras,
ol via kantotril';
la gajaj tonoj mil
jam vintre la printempon inaŭguras.

Neniam ĉasinsid',
neniam sangavid'
vin pelas kontraŭ via frat' kruele;
kun milda, pia kor'
kaj ĝoja birdhumor'
vi flugas rekte supren alĉiele.

De alta firmament',
kaj sen kapturna sent',
malsupren ŝvebas vi al via ino.
Ĉu super alta nub'
aŭ inter pajlorub'
vi agas plenfidele laŭ destino.

Se paŭzas dum tempet'
vi, birdo de la kred',
dum tra mallum' radias kristsoleno,
vi tuj post jarofin'
el jubilanta sin'
aŭguras vigle pri printempalveno.

Instruu min, amik',
pri notoj de l'muzik'
vin deviganta tiom frue ardi,
ke lernu ankaŭ mi
tra neĝo kaj glaci'
la pentekostan brilon jam rigardi.

Velkommen, lærkelil!

Velkommen, lærkelil!
Jeg véd ej strengespil,
så sødt og rent og jublende så vide,
som disse tonedrag,
de glade klokkeslag,
der ringer våren ind ved vintertide.

Du sværmer ikke vildt,
du kredser ikke snildt,
vil intet rov i dine brødres vrimmel,
du flagrer ikke om,
men frejdig, frisk og from
du går den lige vej fra jord til himmel.

Ej svimler du derved,
men daler trøstig ned,
ned til din græstørv og din lille mage:
I højhed som i fald
du følger tro dit kald,
og derfor har I vel så glade dage.

Du troens rette fugl,
som bier kun på jul,
og kun i årets skumring holder inde,
for så med jubelsang,
når rug er oven vang,
at varsle højt om vårens lune vinde -

kom, lær mig noder til
det håbets strengespil,
som tvinger dig før gry at være vågen,
lær mig som du at se
igennem mulm og sne
den pinseglans, der dølger sig bag tågen!