La karulon ŝi sopiris,
En ĝardenon ŝi ŝteliris,
Sub la branĉoj de abi'
Baldaŭ dolĉe dormis ŝi.

La patrino laŭ kutimo,
Pro suspekto en animo,
Mallaŭtege serĉis ŝin, —
Sed jen sola la knabin'.

Panjo kisis ŝin subite,
Kaj duone nur vekite
Diris ŝi: „Ho vi karul',
Kisu min kun ama brul’!”

„Vi do ĉiam min mensogis!
Ĉar amato vin delogis!
Tial estu via pun':
Monaĥin' fariĝi nun!”

Monaĥinojn mi ne amas,
Dum en koro amo flamas!
Kial vi, ho diru min,
Ne fariĝis monaĥin'?