Refreno:

Larmo via penetras
en mian senton
dum la lun' arĝentigas
la montareton.
Mi ne scias ĉu ofte
vi ploras sole
nomante min, nomante min
eĉ senkonsole.
Kaj vi… eble komprenos
per tiu verk'
ke vian plendon
kompatas mi, kompatas mi.

La voĉ'… malĝoje plenda
de via kant'
trans via vivo
min tuŝas jam.

La voĉ'… de via kant'
inter la tremaj sonoriloj,
pensigas min
pri la pejzaĝ'
plena de suno de via land'.

Refreno

Larmo via traglitas
sur mia vango
dum plorĝemas la kordoj
de ĉi gitaro.

Apud vi miaj lipoj
vin ne prikantas
dirante mi, dirante mi:
“nur vin mi amas.”

Refreno

Origina teksto:

Una lágrima tuya

(Una lágrima tuya
me moja el alma,
mientras rueda la luna
por la montana.)

(Yo no sé si has llorado
sobre un panuelo
nombrándome,
nombrándome,
con desconsuelo.)

Una lágrima tuya
me moja el alma
mientras gimen
las cuerdas de mi guitarra.

Ya no cantan mis labios
junto a tu pelo,
diciéndote,
diciéndote,
lo que te quiero.

La voz triste y sentida
de tu canción,
desde otra vida
me dice adiós.

La voz de tu canción
que en el temblor de las campanas
me hace evocar el cielo azul
de tus mananas llenas de sol.

Tal vez con este canto
puedas saber
que de tu llanto
no me olvidé,
no me olvidé.