Karesas mian revon
la dolĉa murmuro de via sopir'.
Kiel ridas la vivo
se viaj pupiloj nun rigardas min…!
Kaj se ĝuas mi ŝirmon
de via rideto simila je briz'
mi mergiĝas en mildon
kie ĉion forgesas mi.

En tiu ama tago
la rozoj ornamantaj
alivestiĝos feste
per bela brilkolor',
la sonorilaj tintoj
“ŝi estas via” — diros,
kaj plaŭdos la fontanoj
laŭ via ama kor'.
En tiu ama nokto
sur la ĉielo blua
la steloj tre ĵaluzaj
rigardos ambaŭ nin,
kaj fulmobril' mistera
en viaj haroj nestos:
lampiro scivolema
kiu lernos pri nia amo.

En tiu ama tago
nur harmoni' aŭdiĝos;
l’ aŭroro estos klara
kaj gaja l’ akvoŝpruc'.
En la venteto venos
lulkantaj harmonioj
kaj gaje la fontanoj
prikantos per murmur'.
En tiu ama tago
dolĉigos sian trilon
kantante najtingal'.
Tuj ekfloros la vivo,
ne estos plu dolor'.

En tiu ama nokto
sur la ĉielo blua
la steloj tre ĵaluzaj
rigardos ambaŭ nin,
kaj fulmobril' mistera
en viaj haroj nestos:
lampiro scivolema
kiu lernos pri nia amo.

Origina teksto:

El día que me quieras

Acaricia mi ensueno
el suave murmullo de tu suspirar,
¡como ríe la vida
si tus ojos negros me quieren mirar!
Y si es mío el amparo
de tu risa leve que es como un cantar,
ella aquieta mi herida,
!todo, todo se olvida..!

El día que me quieras
la rosas que engalana
se vestirá de fiesta
con su mejor color.
Al viento las campanas
dirán que ya eres mía
y locas las fontanas
me contarán tu amor.
La noche que me quieras
desde el azul del cielo,
las estrellas celosas
nos mirarán pasar
y un rayo misterioso
hará nido en tu pelo,
luciérnaga curiosa
que verá…¡que eres mi consuelo..!

El día que me quieras
no habrá más que armonías,
será clara la aurora
y alegre el manantial.
Traerá quieta la brisa
rumor de melodías
y nos darán las fuentes
su canto de cristal.
El día que me quieras
endulzará sus cuerdas
el pájaro cantor,
florecerá la vida,
no existirá el dolor…

La noche que me quieras
desde el azul del cielo,
las estrellas celosas
nos mirarán pasar
y un rayo misterioso
hará nido en tu pelo,
luciérnaga curiosa
que verá… ¡que eres mi consuelo!