Hungara kanzono
Origina titolo | Szomorú a nyárfaerdő… |
---|---|
Muziko | Fráter Béla |
Teksto | Wass György |
Tradukis | Papp Kálmán |
Pli da tradukitaj kaj kollektitaj kantoj: PAPP Kálmán - PAPP Tibor
.
Zumas plore betularbo,
Volvas ĝin per griza farbo griza nub’.
Min forlasis amatino,
Restis post ŝi en animo ama dub’.
Ŝvebas sur Danub’ nebulo,
Blovas plendo en aŭtuno, plora vent’.
Kun ŝi iris gaja rido,
Restis dubo kaj sopiro, orfa sent’.
Min konsolas la espero,
Brilos baldaŭ sur ĉielo stela lum’.
Vi revenos, mia bela,
Pasos nokto la malhela per la sun’.
Dum karesa ĉirkaŭpreno
Forgesiĝas la ĉagreno kaj la plor’,
Per karesoj vin mi sorĉos,
Mirfabelon kun vi sonĝos, mia kor’.
Szomorú a nyárfaerdő,
fodrával a futó felhő bevonta.
Messze elment a kedvesem,
siratgatom keservesen naponta.
Köd lepte be a nagy Szamost,
már minálunk nem járja most a nóta.
Azt susogja minden nyárfa,
hogy itt nálunk minden árva azóta.
Ugye babám, visszajössz még,
csillagos lesz újra az ég felettem.
Összefonva a két kezünk,
ugye újra ölelkezünk mi ketten.
Felejtve lesz, ugye, kincsem,
felejtve lesz, ugye, minden bánatunk.
Elringatlak csókkal téged,
bűvös-bájos, szép meséket álmodunk.