Kanto de Buba

Ho, se mi parue
ekvojantus,
en ondanta lumo
mi kantadus –
sed vespere
por panero, grajno
mi fenestren
flugus ĉe la panjo.

Ho, ventete, ĉiam
mi blovadus,
ĉiun larĝan palton
plenigadus –
somernokte
en la lunbrilado
sereniĝus sine
de la panjo.

Ho, se mi ĉiele
estus stelo,
fluus mia flava
lum’ al tero –
ve, de tie
mi ne revenadus,
sen la panjo
ĉiam mi ploradus.

Ó ha cinke volnék,
útra kelnék,
hömpölygő sugárban
énekelnék –
minden este
morzsára, búzára
visszaszállnék
anyám ablakára.

Ó ha szellő volnék,
mindig fújnék,
minden bő kabátba
belebújnék –
nyári éjen,
fehér holdsütésen
elcsitulnék
jó anyám ölében.

Ó ha csillag volnék
kerek égen,
csorogna a földre
sárga fényem –
jaj, de onnan
vissza sose járnék,
anyám nélkül
mindig sírdogálnék.

KantarViki